Thursday, 12 September 2019

खोली नंबर 16 मोटर मेकॅनिक रामजी.

               जॉन यांनी खाली नंबर 16 सोडल्या नन्तर, काही महिन्यांनी त्या खोलीत रामजी त्यांची पत्नी, एक 2 ,3 महिन्याचे बाळ हातात घेतलेले, आणि  रामजी यांची साठीतील मातोश्री एवढी मंडळी रहायला अली . रामजी साधारणतः34 ,35 वर्ष वयाचे असतील, शिडशिडीत बांधा,कला सावळा रंग मिशी ठेवलेले ,आजू बाजूच्यांशी बोललेच तर थोडेसे लाजतच बोलणारे नाहीतर शक्यतो बोलणे  टाळणारे पेशाने उत्कृष्ट मोटर मेकॅनिक ,उत्कृष्ट या साठी की  गिऱ्हाईक सकाळी सकाळी दारांत त्यांना घ्यायला हजर रहात, दर दिवशी दुपारी घरच जेवायला येताना, रिपेर ला आलेली  गाडी कुठल्याही मॉडेल ची चालवत आणणार, जाताना घेऊन जाणार असा दिन क्रम असायचा .पत्नी सीता, गृहिणी त्यामुळे जेवण खान, बाळाला समभाळणे,थोडंफार, सासूचे बोलणी ऐकणे, पण भांडण कटकटी नाहीत ,रामजी ह्यांची आई, माटुंगा पूर्वेला एक गुजराथी शेट कडे ज्यांच्या त्या अगोदर पासूनच काम करीत होत्या तिथे आता मुलगा चांगला कमावतो असतानाही काम करणे चालू ठेवून होत्या,कदाचित स्वतःची काही हात खर्चाला कमाई असावी, असा त्यांचा हेतू असावा, घरी आल्यानंतर त्या आमच्या आई, आजीशी  इकडच्या तिकडच्या थोडावेळ गप्पा मारीत, सुनबाई सुरवातीला बोलत नसत त्या बोलायला कचरत असाव्यात, पण इमारतीत नळ, टॉयलेट, तसेच रेशन दुकान कॉमन असल्याने त्याही मग हळू हळू बोलायला लागल्यल
ा.         एकंदरीत हे कुटुंब जरी खेडवळ, अशिक्षित असले,तरी समाधानी होते .


               बरीच वर्षे गेली, रामजी  मोटर मेकॅनिक, अचानक मोटार अकसिडेंट ने वारले त्यांचा मुलगा जयेश त्यांनी च नाव ठेवलेला दीड वर्षाचा असतानाच हा अपघात झाला,मग कोर्ट कचेऱ्या झाल्या, त्यात मोटर अकसिडेंट क्लेम द्वारे कुटुंबियांना त्यावेळच्या हिशोबाने लाख भर रक्कम मिळाली, त्या द्वारे जयेश च्या आजीने गावी थोडी शेती घेतली काही रक्कम पोष्टात नातवाच्या नावे मुदतीवर जमा ठेवली,आजी आपल्या जिकडे काम करीत होत्या, तिथे त्या पुन्हा जाऊ लागल्या, पुढे जमेना तसे, त्या गावी गेल्या, जयेश एस एस सी पास होऊन गॅस एजन्सी कडे क्लार्क म्हणून काम करू लागला, त्याने पुढे शिक्षण घेण्याचे नाकारले, कडचित त्याचा सगळी अवडच गेली असावी, शिक्षणात तसा तो ब्रा होता, इमारतीतील लोकांचे मुलांचे त्याच्यावर प्रेम होते, पण त्याने शिक्षण नाकारले, पुढे त्याचे लग्न झाले, त्याला मुलगी झाली , पण त्याची आई सीताबाई घरात आद्यप ही हातभार कामात लावत होत्या नातीलही त्या प्रेमानं सांभाळत, पण हळू हळू त्यांची तब्बेत ढासळत होती, महेश च्या मध्यंतरी वृद्धापकाळाने वारल्या होत्या त्यामुळे सिताबाईना, अधून मधून, गावी जायला लागत होतं.त्यामुळे ही असेल त्याही अचानक एक दिवशी वारल्या.त्यामुळे जयेश त्याची पत्नी आणि मुलगी तिथे राहू लागले त्या खोली नंबर 16 मध्ये .जयेश ची मुलगी तिथेच मोठी होत होती, जयेश ने एक चांगले केले मुलीला कॉन्व्हेंट शाळेत घातले मुलगीही हुशार  अभ्यासू निघाली जयेश ची पत्नी संसाराला हातभार म्हणून आजूबाजूच्या इमारतीत चपात्या करून देऊ लागली .
             आता ती इमारत, एका बिल्डर ने घेतली, आणि सर्व भाडोत्र्यांना 405 चोऊ.फूट, चा फ्लॅट, दिला त्यासाठी त्यांची इमारत, त्यांनी भुई सपाट केली त्यात सर्व खोल्यां बरोबर,खोली नंबर16 ही भुई सपाट  झाली आणि  तिथे उंच टॉवर उभा राहिला,त्यात टॉवर एक बाजूला 14  मजला पर्यंत,सर्व भाडोत्र्यांना 405 चोऊ . फुटाचा सेल्फ कॉन्टेन्ट फ्लॅट बिल्डर ने प्रामाणिक पणे दिला, त्या प्रमाणे जयेश ला ही14 व्या मजल्यावर दोन  टॉयलेट  फ्लॅट मिळाला .
               भुई सपाट झालेल्या आधीच्या इमारतीचे एक वैशिष्ठ होत,तिने प्रत्येक भाडोत्रीला, जास्तीत सुख मिळेल ,हे केलं, अगदी स्वतः भूमिगत,होऊन चौपट क्षेत्राची रहायची जागा दिली,त्या इमारतीला त्या भूमीला,प्रणाम !.

खोली नंबर 16...........2 .

काही महिने बंद राहिल्या नन्तर खोई नंबर 16 मध्ये 'राव'  आडनाव असलेला एक तरुण रहायला आला जास्त उंची नसलेला, पण बुटका ही नसलेला, गव्हाळ रंगाचा, टिपिकल बंगलोर चा कुरळे  बारीक केस जणू डोक्याला चकटवल्या सारखे मागे फिरवलेला असा होता.व्यवसायाने तो 'शिंपी'होता, माहीम च्या 'सिटी लाईट' समोर एक दुकान त्याने धंद्या साठी घेतले होते तेथे तो कपडे शिवाय चा त्याचा बऱ्यापैकी धंदा चालत असावा,तो समाधानी वाटायचा, लवकरच तो आजूबाजूच्या शेजाऱ्यांशी मिळून मिसळून वागू लागला त्याचे वागणे रहाणे शेजाऱ्यांना स्वीकारण्या जोगे होते


  तो अविहित होता, पण आमच्या इमारतीती ल,तरुण मुली महिला याना कधी वागणे गैर,अथवा वाईट नजर असलेला वाटलं नाही. तो व्यसनी आढळला त्याला मित्र होते,ते  सोमवारी दुकान इतर दुकानानं प्रमाणे बंद असेल तेव्हा त्याचे मित्र त्याच्या खोलीत जमत गप्पागोष्टी करीत आणि निघून जात अथवा कुठे फिरायला अथवा सिनेमाला जात असत तो साधारणतः १९६०चा काळ होता,तेव्हा पूर्ण 'दारू बंदी 'होती आणि दारू पिणे आता सारखे 'प्रतिष्टे' चे समजले नव्हते . आम्ही अगदी शेजारी च असल्याने ,आम्ही त्याला जवळून पाहिले होते आणि कदाचित त्यामुळेच माझा मोठा भावाशी त्याचे मैत्रीचे संबंध होत, अन्यथा त्याने त्याच्याशी  एक शेजारी म्हणूनच परिचय ठेवला असता मी त्यावेळी10 वर्षाचा असेंन.

             असा ह्या शेजारचा  आम्हा ला जास्त सहवास लाभला नाही .

               ऐके क दिवशी सोमवारी , शेजारच्या 'राव ' आज दुकान बंद असल्याने त्याचे मित्र घरी आले होते गप्पा। टप्पा ,पत्ते असे गेम चालले होते , नाश्ता जेवण  घरीच अथवा बाहेरुन आणले असावे ते अटप्ल्यावर बाहेर जाण्याचा सिनेमा पहाण्याचा कार्यक्रम असावा, म्हणून असेल ते सर्व बाहेर पडले खोलीला टाळे लावले,  आणि गेले राव त्यांच्या सोबतच होता, पण थोडासा नरम होता ,कदाचित बाहेर जाण्याचा विचार नसावा पण मित्रांचा आग्रह असेल आणि त्याला त्यांना नाही म्हणता येत नसेल काय असेल ते असेल पण तो त्यांच्या बरोबर बाहेर पडला. 

पण रात्री जेव्हा त्याच्या मित्रा बरोबर तो परतला,तेव्हा त्याला धरून धरून मित्रांनी आणला एकाने टाळे उघडले आणि राव ला पलंगा वर झोपवलं, त्याला असे का आणले असे जेव्हा आजूबाजूचे शेजारी चौकशी करू लागले तेव्हा त्याच्या मित्रा पैकी एक जण हलक्या आवाजात सांगू लागला की,ते सिटीलाईट थेटर मध्ये चित्रपट पहायला बसले , पण थोड्यावेळाने राव  ला सन्सणून ताप  भरला आणि तिथेच त्याला उलटी झाली आणि त्यातून त्याला रक्त पडले तेव्हा आम्ही त्याला थेटर बाहेर आणून जवळच्या डॉक्टर कडे नेले  . 

तेथे त्याला तपासून औषध इंजेक्शन देऊन घरी आणलें आता त्याच्या ताप उतरतोय आम्ही आहोत त्याची काळजी घेतोय,तुम्ही काही काळजी करू नका,दोघे जण आमच्या पयकी कोणी तरी इथे राहू, हे ऐकल्या नन्तर शेजारचे अशस्वस्त झाल्याने आपापल्या घरी गेले.

             त्यानंतर दोन तीन दिवस झाले पण राव यांच्या तब्बेतीत काही फरक पडला नाही, तेव्हा त्यांना हॉस्पिटल मध्ये ऍडमिट करण्या साठी त्यांच्या डोकटर ने सांगितल्या वर अंबुलन्स बोलावण्यात आली राव याना स्ट्रेचर वरूनच अंबुलन्स मध्ये ठेवत असताना  एक  दोन कर्मचारी जमलेल्या व हळव्या झालेल्या शेजाऱ्यांना उद्देशून म्हणाले"अहो कशाला काळजी करता, दोन दिवसात याना बरे वाटून सात आठ दिवसात  चांगले होऊन चालत घरी येतील, काय? हॉस्पिटल ची ट्रीटमेंट आहे शेवटी, चला आम्ही निघतो"! असे म्हणत अंबुलन्स चा दरवाजा बंद करताच अंबुलन्स निघाली.


                        टेलरिंग मास्टर, राव यांचे दुकांबन्द राहिले, इथे खोली  नंबर 16 टाळे  लावून शांत होती, इमारतीतील काही तरुण अधून मधून हॉस्पिटल मध्ये राव याना पहायला,जात,आणि ते आले की,आजूबाजूने चौकशी त्याला घेरून  चौकश्या करीत,निराश होऊन एकमेकाला विचारात ,काय होणार,?मग कोणीतरी
आशावादी बोलायचा "काय नाय होणार, येतील ते चार पाच दिवसात,ते अंबुलन्स वाले बोलल्या प्रमाणे, त्यांना अनुभव असतो अश्या पेशंट चा, खाली पिली टेन्शन नाय घ्यायचा"!कामावरून येताना ,थोडीशी घेऊन आलेला, नारू मामा वदला.
                  " 'करणी'नायतर त्याला कोणीतरी 'मूठ 'मारली असणार, उगीच नाय :रक्ताची उलटी झाली आमच्या गावाला.........!"ज्ञानाला बोलत बोलता जगन ने त्याला अडवले "ते बघ, कोणतरी, त्यांच्या पैकीं भाऊ ला सांगत आहेत, चला ऐकूया के बोलतायेत, ते जशे  त्यांच्या जवळ जात होते, तेव्हा त्यांच्या लक्षात येत होते की काही तरी,बरे नाहींअसें आणि त्यांचा अंदाज खरा ठरला,मास्टर राव', आता राहिले  नाहीत, सकाळीच ते गेले डॉक्टरांचं शर्थीचे प्रयत्न राव याना वाचवू शकले नाहीत .

Monday, 29 July 2019

श्रीखंड वाले काका.

त्या वेळी मी १८एक वर्षाचा असेंन, दुपार चे ११वाजण्याच्या सुमार असेल आमच्या माहीम येथील तळ मजल्यावर दोन बाजूला  १०० ते१५०  चौ . फूट. च्या खोल्यांचे मधून एक लांब लचक पासेज इमारतीच्या मुख्य प्रवेश द्वारा पर्यंत गेला होता तिथे मी प्रत्येक खोली च्या बाहेर ठेवलेली पाण्याची पिंप, मिटर बॉक्स, घरातील अडगळ तसेच समोरून येणारी स्त्री अथवा पुरुष त्यांच्या हातातील सामान यांच्यातून मार्ग काढीत, प्यासेज मध्ये फेऱ्या मारत होतो, तोंडात एखाद गाणंही बारीक आवाजात गुणगुणत अस काही करत चालत   असायचो असाच एक दिवशी फेरी मारत असताना अचानक जिन्याच्या बाजूचा खोली बाहेर पडत  'माझा बाळ मित्र अन्या, (अनिल)मला पहाताच म्हणाला "पक्या काय करतोस?, चल माझ्या बरोबर मार्केट मध्ये!," " मार्केट मध्ये?,तिथे काय तुझं?" मार्केट म्हटलं की तिथे मटण, कोंबडी अंडी  हयाच्या साठी फारतर भाज्या, मिरच्या कोथिंबीर एवढंच! कारण हा ब्राह्मण! असे माझ्या डोक्यात शंका!, "अरे, तू चल तर खर,!"अन्य माझा गोंधळला चेहरा पहात महणाला, तसा मी भानावर येत म्हटलं, "चाल"! आणि त्याच्या बरोबर आज्ञा धारका सारखा इमारतीतून बाहेर पडलो, अन्याच्या हातात एक कापडी पिशवीत  एखादी वस्तू, असावी, पण मी काहो त्याला पिशवीत काय ,याची विचार पूस केली नाही.थोडयाच वेळात मार्केट मध्ये प्रवेश  केला आणि फळवाल्यांच्या दुकाना च्या बाजूने 'मिरच्या कोथिंबीर ,आले लिंब यांच्या दुतर्फा दुकानातू पुढे उजवी कडे एका दुकाना समोर थांबलो.
       दुकान वाले काका अनिल ला पहाताच हसत म्हणाला" या , आज तुम्ही, आला, ह!,बाबा ऑफिसला गेले असतील ना?"अनिल ने होकारार्थी  मान हलवीत पिशवीतला डबा काडत म्हणाला, श्रीखंड हवाय पाव किलो ,!" दे तो डबा,"!असे म्हणत त्यांनी तो डबा , तेथे ठेवलेल्या वजन काट्यावर ठेवलं, आणि दुसरी बाजूला वजन ठेवून, डब्याचे वजन केले ,आणि बाजूच्या फ्रिज मधून श्रीखंडाचे भानडे काढून , काट्यावरचे डब्यात श्रीखंड टाकत,ते अनिल शी बोलत होते "कॉलेज ला जातोस ना, एफ वाय सायन्स, करतोस ,बाबा बोलले मला ,गुड !" असे म्हणत त्यांनी श्रीखंड भरलेला डबा अनिल च्या हातात दिला  पण  त्यांचं बोलणं चालूच होत, " हा कोण सोबत?," माझ्या कडे पहात ते म्हणाले "कॉलेज चा मित्र"? "नाही शेजारी राहतो,  अनिल उत्तरला,"असं, !जर एक मिनिट,जर हात पुढे करा, "आम्ही हात पुढे करताच आमच्या हातावर श्रीखंड चमचा चमचा ठेवून म्हणाले "घ्या चव, आणि इथेच सांगा श्रीखंड कसे आहे ते"!आम्हाला जराविचित्रच वाटले पण आम्ही ते पटकन चाखले,'केशर युक्त, चारोळी टाकलेले ,जायफळ पावडर टाकलेले पिवळे गोड मधुर सुगंधी श्रीखंड जिभेवर पडताच ! ते इतके चविष्ट लागले की, यावं रे यावं!" तळव्या वर, एक कण ही ठेवला नाही,"एकदम मस्त"आम्ही एकमेका कडे पहात समाधाने दुकान मालकांना म्हणालो,  "अतिशय चविष्ट "! "आम्ही पण आता तुमच्या कडूनच श्रीखंड घेणार"! मी  पण, आता पर्यंत गप्प राहिलेलो न राहून पटकन बोलून गेलो. "आवडला ना,अवश्य घेत जा"!ते म्हणाले आणि आम्ही निघालो ,वाटेत चवीचे वर्णन करत.मला ते दुकान वाले काका भावले , मी घरी आलो, आई चुलीवर जेवण करीत  होती, म्हणजे स्टोव्ह वर दोन दोन स्टोव्ह। एकावर भात दुसऱ्यावर  चपात्या होत होत्या भाजी वरण झालेले होते, आई च्या हातच्या जेवणाचा वास दरवळत  होता थोडयाच वेळाने आई ने जेवण वाढले, जेवत असता आई ने विचारलं  "कुठे गेला होतास?"आग अन्या बरोबर बाजारात गेलो होतो!,श्रीखंड आणायला,!""बाजारात श्रीखंड आणायला?"आईला प्रश्न पडला.  "अग तेच सांगतोय,"एक घास गिळत मी उतरलो,"अग, फळवले ,मिरच्या कोथिंबीर आणि मसाल्यांची दुकाने आहेत ना, त्याच दुकानांच्या रांगेत एक नवीन दुकान आले, आहे, कुणी ब्राह्मण वयस्कर गृहस्त, आहेत, भव्य कपाळ टक्कल असलेले गोरे गोरे पान, घारे डोळे चष्मा घातलेले शर्ट खुंटीला टांगलेला आणि हात असलेली बनियन घातलेले छातीवर पांढरे केस त्या बनीयन मधून दिसत होते आणि आई,  त्यातून त्यांचं जानवे डोकावत होत धोतर  नेसलेले होते, "!मी आईकडे पाहिले, ती माझ्याकडे वेंधल्या सारखी पहात,होती, मी तिला व्यक्ती चित्र, वाचून दाखवत होतो आणि आईला दुकानातील श्रीखंड व इतर वस्तू ची माहिती ची उत्सचुकता असणार,!"आग आई,तेच सांगतो की त्यांच्या दुकानात ते श्रीखंड विकतात आणि त्यांनी आमच्या हातावर एवढा श्रीखंडचा गोळा ठेवला केशर युक्त जायफळ चारोळी वेलची चा स्वाद असलेले गोड मधुर ,एकदम मस्त, आई आपण पण त्यांच्या कडून घेऊया "!जेवून झाल्यावर पटावरून उठता उठता मी म्हणालो, "अस,अनुया आपण, पण आणखी काय मिळते ते कळले का"? "कळेल ते पण आई श्रीखंड त्यांचे कडूनच आपण अनुया आता दादर ला वगैरे ला नको जायला, हो की नाही?" धुतलेले हात पुसत मी आईला म्हणालो . आणि, त्यानंतर आम्ही त्यांच्या कडून च श्रीखंड  आणत होतो आणि ते प्रत्येक वेळी ते अगदी हसत श्रीखंड  आम्हाला देत होते, आणि त्यांच्या कडे गायीचे दुधाचे तूप ही चांगले मिळत होते गोडा मसाला  इत्यादी हळू हळू ह्या सर्व गोष्टी आम्ही त्यांच्या कडून घेऊ लागलो घरच्यांना त्या सगळे चवीने आवडत
                त्यानंतर, कित्येक वर्षे आम्ही त्यांचेच कडून  खरेदी करीत असल्यासने त्यांच्या माझ्यात एक नात जमल्यागत झाले होते,त्यामुळे कधी बाजारात गेलोच दुसरे काही खरेदी साठी तरी मी त्यांना भेटून पुढे जयचोच त्यांनाही बरे वाटायचे, त्यांनतर एक दोन वर्षांनी  त्यांच्यात मला थोडा जर फरक जाणवू लागला,दुकातल्या वस्तूही कमी होत होत्या, त्यांच्या बोलण्यात ही फरक झाला होता,कुठेतरी त्यांना तंद्री लागलेली असायची आपण समोर आलो  , 'काका"!, अशी हाक मारली तरी, कुठल्या तरी विचारातून जागे झाल्या सारखे  आपल्या कडे पहात म्हणायचे"हा,!, काय बोला"!शेवटी एकदा असेच तंद्रीतून, बाहेर आल्यावर त्यांना मी विचारलेच" अलीकडे, काका तुम्ही जरा कुठेतरी विचार करीत असता,"काही नाही असेच कसली तरी आठवणीत जातो, एवढेच"! माझ्या लक्षात आले, की काका उत्तर टाळतात हे, काही महिन्यांनी त्याच्या दुकानात मी खरेदी साठी गेलो ,
दुकानात काका  जरा अस्वस्थ वाटले, उगाच काही वस्तूंच्या बरण्या , डबे , फ्रिज उघड झाप करत होते इकडचे तिकडे   ,तिकडचे इकडे करीत होते , मी जरासा थांबलो तेथे, त्यांची पाठ होती माझ्याकडे, हाक मारावी का,  असा विचार माझ्या मनात आला ,पण एकंदरीत त्यांच्या हालचाली वरून, मी विचार बदलला, नंतर कधी तरी विचारू, अस मनात योजून टिकडणं निघालो,त्यांनी काही मला पाहिलं नसावं, हाक मारलीच तर मग पाहू, असा विचार करत मी माझ्या खरेदीला निघालो.एक दोन महिन्यांनी मी परत त्यांच्या दुकाना जवळ गेलो,दुकान बंद होते मोठे टाळे लागले होते , मी थबकलोच, आज सोमवार नव्हता, बरे बाकी  दुका ने व्यवस्थित उघडी होती गिराहिक ही होते , माझ्या चेहऱ्यावरचा गोंधळ पाहून, एका दुकान दाराने मला विचारलेच, "काय त्या दुकान वाल्या म्हाताऱ्या ला शोधता, तो गेला,कोर्टाने काढला बाहेर त्याला , खूप वर्षे चिकटला होता,आता गेला,असा म्हणूनतप छद्मी प्रमाणे हसला,!मला त्याचे बोलणे बरोबर वाटले नाही,तरी पण मी थोडेसे स्मित केले माझी नाराजी लपवत आणि मागे फिरलो,"तुम्ही गिराईक होताना त्यांचा!" माझ्या मागून आवाज आला, मी किंचित वळून " होकारार्थी मान हलवून "हो"!, असे म्हणालो माझ्या लक्षात आले इतर काही दुकानदार ह्या दुकानदाराला सहमत असावे,पुढेतल्या गिराहिक मधून तोंड काढीत मिश्किल पणे हसत ,माझ्या कडे पहात होते ते मी मग तेथून काढता पाय घेतला,आणि नंतर त्या भागात कधी गेलो नाही, फक्त कधी फळ, मिरच्या कोथींबीर घ्यायची असेल तर जावे लागले तरच! .पण तिथं पर्यंतच पुढे नाही.

Monday, 8 July 2019

The Extraordinary Journey of Pune

shaniwarwada, pune
नमस्कार 


घराच्या दारातूनच प्रवास सुरु!  हो म्हणजे आता पुण्याला जायचे म्हणजे, रेल्वे, शिवनेरी,शिवशाही यानची पुण्यासाठी तिकीट ऑनलाइन नाहीतर स्वतः जाऊन तिकिटे काढा यासाठी घराकडून रिक्षा, बस ने प्रवास करा!.हे  जनजत आता केलेच पाहिजे असे नाही तर सरळ 'ओला ,'नाहीतर उबेर टॅक्सी बुक केलीत  की टॅक्सी दारात उभी !,बस सामान भर निघा!,त्या प्रमाणे कालच्या शनिवारी 22 तारखेला पुन्याला निघालो सोबत अर्थात बहीण निकू व मावस भाऊ योगेश होताच,  आम्ही  publicity चे काम करीत असल्याने एक नव्या विद्यार्थ्या संस्थेच्या प्रसिद्धी साठी दोन दिवसांचा आमचं मुक्काम  चे सोय संस्था करणार होती 2च्या सुमारास आंम्ही मुक्कामी ,थोडा फार इकडे तिकडे चुकत शोधत पोहोचलो,संस्थांचे चालक मालक यांनी आमचे स्वागत केले आणि आम्हाला कामाची कल्पना दिली ,आम्ही हिचे कसे हे करू ते त्यांना थोडक्यात कथन केले, समस्थे च्या आवारात शिरत असताना च फोटोग्राफी मध्ये महत्वाचे वाटण्या जोगी काही निवडक गोष्टी टिपत होतो 

नंतर चालक आणि त्यांच्या 2 सहाय्यक यांनी इमारतीच्या 3 ऱ्या माळावर नेऊन आमचा फ्लॅट आम्हाला दाखवला.हॉल मोठा होता 3 बेड ची सोय होती स्वच्छ चादरी बेड उश्या यांची सोय होती 2 लहान टेबल्स जॉईंट करून डायनींग टेबल करण्या सारखे होते बाथ रूम टॉयलेट  मोठे स्वच्छ होते थंड व गरम पाण्या ची 24 तास सोय होती किचन प्लयटफॉर्म व्यवस्थित इलेक्टरीक शेगडी थोडी फार गरजे पुरती प्लेट्स
कप बश्या लहान मोठे चमचे सूरी असे अन्न खाद्य पदार्थ गरम करण्याची सोय होती फ्रिज असल्यानं उत्तम खाण्याची पिण्याची सोय होती  ह्या सर्व सोयी पहिल्या नंतर  आम्ही प्रथम एक मागोमाग बाथरूम मधून फ्रेश होऊन मस्त पैकी भूक लागल्याने. 

zomato वरून नॉन वेज जेवण मागविले , जेवण मस्त होते, त्याचा आस्वाद घेतला, नन्तर फ्लॅट मधील सर्व सोयीनं चे फोटो घेतले ,मग शनवार पहाण्यास बाहेर पडलो बाहेर प्रथम लिफ्ट  चे फोटो घेतले मग लिफ्ट मध्ये शिरून चालू अवस्थेत आतले फोटो काढले, इमारतीच्या स्वागत कक्ष, इमारतीचा दर्शनी भाग, आजू बाजूचा परिसर बंगले इमारतीचे ही फोटो घेतले आमचा मुक्काम 'कर्वे नगर'कर्वे रोड येथे होता परिसर अतिशय  सुंदर उच्चभ्रू लोकांच्या बंगले असलेला आहे तेथून आंम्ही रिक्षाने डेक्कन येथे  निघालो.
shaniwarwada , pune

shaniwarwada , pune

shaniwarwada , pune





छत्रपती शिवाजी महाराज रस्त्यावरून  'मुठा नदीवरून शनिवार पेठ  येथे शनिवार वाडा मद्धे  दिल्ली दरवाजातून प्रवेश केला द्वेष मस्तराने जाळण्यात आलेला शनवार वाडा , गट वैभवाचे दर्शन देत उभा होता आम्ही दोघींनी पेशवाईचा बराचसा अभ्यास केला असल्याने तेथे फटोग्राफी करू लागलो , आमच्या सारखे काही जिज्ञासू, तेथे आले होते, बरेच से परदेशी फॉरेनर्स  प्रवासी आपसात चर्चा करीत फोटो काढीत काही नोंदीही करत होते,तर काही मुस्लिम कुटुंब आली होती,त्यातल्या काही तरुण मुली बहुतेक  बाजीराव मस्तानी सिनेमा पाहिलेल्या असाव्यात त्या तिथे बहुतेक बाजीराव चा शोध घेत होत्या असे त्यांच्या चर्चेवरून दिसत होते असा गमतीचा भाग पण होता.पण काही असेही प्रवासी होते ज्यांना काहीच कळले नसाव, आम्ही मात्र जेवढी माहिती व फोटो ग्राफी करून 'पर्वती'कडे जाण्यासाठी आटो रिक्षा केली .
shaniwarwada , pune

shaniwarwada , pune
shaniwarwada , pune

shaniwarwada , pune

shaniwarwada , pune


छ शिवाजी महाराज रोड मार्गे 'लाल महाल पोहोचे पर्यंत पावसाचे टपोरे थेंब  पडले उत्सचुकता म्हणून जरा वर पाहिले डोळ्यावरच आणखी टपोरे थेंब पडले पटकन आत सरकले श्रीमंत दगडू शेठ गणपती पर्यंत पोहोचे पर्यंत थेंबांची संख्या वाढली पण वेग ही वाढला  आणि धो धो 'वर्षा'व होऊन पुढे जणू पाऊस धारांचा दात पडदा च निर्माण झाला पुण्याचे रस्ते बुडून गेले पुढे प्रेमळ'हनुमान'जाताच तुफान वारे वाहू लागले छत्री रेनकोट शिवाय निघालेले पुणेकरांची तारांबळ उडाली जो तो पावसा पासून एकतर वाहन शोधू लागलो अथवा आसरा शंभू लागला रस्तावरची वाहने तुंबलेल्या बुडालेल्या अवस्थेत रस्त्यावरून वाट काढीत पळत होती आमच्या रिक्षाची तीच अवस्था होती पर्वती च्या पायथ्याशी पोहोच ताच लक्षात आले पर्वत वरून माणसे स्त्रिया वयस्कर, तरुण लहान मुलांना घेऊन घाई घाई ने उतरत घरी जाण्यासाठी वाहने शोधत होती काहीं स्वतःचे वाहन घेऊन आले होते त्यांचे वाहन पर्यन्त हाल होत होते संध्याकाळ चे साडे सहा वाजले असावेत  अंधार पसरला होता रस्त्यावरचे दिवे लागले होते तसेच वाहनांचे दिवे लागले ते आपापल्या परीने अंधार दूर ढकलत होते त्यांच्या प्रकाशात पावसाच्या धारा दिसत होत्या एकंदरीत अवस्था पाहून.
vishram baug wada, pune


आम्ही पर्वती चा बेत रद्द करून रिक्षा नसोडण्याचा निर्णय घेतला रिक्षा चालकाला तसे सांगितले त्यांनी हे मान्य केले पुढे रिक्षा श्रीमंत नानासाहेब रो वरून डेक्कन च्या 'चितळे मिठाई वाले यांचे दुकानवरून बाजीराव रस्त्यावरून शनिवार वाड प्रदक्षिणा घालून विश्राम बाग वाड्या जवळ चितळेमिठाई वालेालो
यांच्या कडून सुतार फेणी,, श्रीखंड लो ण्याचे तूप बाक र वडी  इत्यादी योगेश उतरून घेऊन आला. 


पुण्य च्या त्या  पावसाला पुणेकर अचंबित पणे पहात होते अचानक एवढा पाऊस पूर्व सूचना न देता पडणे हे पुणेरी शिस्तीला बहुतेक धरून नसावे कारण रिक्षा चालक आम्हाला म्हणाला "गेली दहा वर्षे मी पुण्यात आहे असा पाऊस मी कधी पहिलाच नाही, आम्हाला मात्र काही मुंबईकर असल्याने आसचर्य वाटले नव्हते. शिवाय तो म्हणाला तुंम्ही आलात पुण्याला म्हणून तो बरसला असणार"! पुढे तो असाही म्हणाला की मी 'मराठ वाड्याचा 'आहे आमच्या कडे एक थेंब ही पडत नाही,मॅडम तुम्हींमराठवड्याला चला !,मग तेथेही असाच पाऊस पडू दे!खरच सांगतो मॅडम!"ते ऐकून आम्ही हसलो, पण तो  मात्र गंभीर होता,आम्हीही त्याला (हसतच)   हो ! असे म्हणालो तो पर्यंत आम्ही आमच्या मुक्कामी आलो.त्याचे रिक्षा भाडे दिले आणि निवास स्थानी आलो फ्रेश झालो,योगेश ने  तेव्हढ्यात मस्त पैकी कॉफी केली तिचा आस्वाद घेतला थोडी विश्रांती घेतली आणि पुन्हा डिनर साठी खाली उतरलो.

आता पाऊस थांबला होता, हवेत छान असा गारवा आला होता,जवळच कुमीन कॉलेज लागून असलेल्या अरुंद रोड ला लागून लहान मोठी वेज नॉन वेज बरीच शी हॉटेल्स होती तसेच  लहान लहान चार चार गाड्यांवर वडा पाव पासून भाजी पोळ्या, भाकऱ्या  वेगवेगळ्या  कडधान्याच्या उसळी  ,अगदी गरम अश्या उपलब्द्ध होत्या त्यांचा एक असा वास पोटातल्या भुकेला चालवत आम्ही हे सर्व पहात पहात योग्य अश्या हॉटेल शोधत होतो योगेश एक हॉटेल आवडले  तो जरा पुढेच चालत होता तो पटकन मागे वळून मला हॉटेल दाखवीत म्हणाला "दीप्ती ताई,हे हॉटेल चांगले वाटते एसी आहे,जाऊया"?मी व निकिता ने हॉटेल पहाताच म्हटले "चल इथेच जाऊ या आणखी काय शोधायचे?"   असे म्हणत 'उंबर 'या हॉटेलात शिरलो सोयीच्या जागेवर बसलो  वेटर येताच मेनू पाहून ऑर्डर केली बाजरीची भाकरी कोंबडी काळा रस्सा , थोड्या वेळाने वेटरने चिकन कोल्हापुरी कला रस्सा प्लेट मद्धे वाढला,आम्ही चवीने त्यावर ताव मारला आणि पोट भरल्यावर, तृप्त  झालो मग थोडावेळ इकडे तिकडे भटकलो रस्ता  तरुणाईने फुलला होता मुली शॉर्टस घालून फिरत होत्या कुठल्याही प्रकारे टेन्शन न ठेवता.

food



 अर्थात आमचेही कपडे तसेच असल्याने बरे वाटले आमचा योगेश मात्र मोबाईल वर इंडिया वि अफगाणिस्थान क्रिकेट मॅच पहाण्यात मग्न होता त्याला अफगाणिस्तान जिंकते की काय याचे टेन्शन, पण तेथे आलेल्या सुंदर मुलींना हा आपल्या कडे पहात ही नाही याचे टेन्शन! आणि हे सर्व पहात आम्ही  बहिणी एकमेकां कडे पहात हसत लिफ्ट मधून  आमच्या फ्लॅटवर आलो. 

                                          फ्रेश झालो ,फ्लॅट च्या बाल्कनीत येऊन उभे राहिलो वर आकाश तसे मोकळे झाले होते, आजू बाजू चे बंगले ,छान इमारती आता दिव्यांच्या प्रकाशात उजळून निघाल्या होते, योगेश अद्याप मोबाईल मद्धे घुसलेलाच होता पण चेहेऱ्यावर टेंशन कमी झाले होते, इंडिया आता जिंकण्याच्या स्थितीत होती आणि इतक्यात फटाके वाजू लागले, आकाशात फटाक्यांची रंगीत  उधळण सुरू झाली माळ आवाजाने तडतडू लागल्या चहू बाजूने ही आतषबाजी सुरू झाली होती,योगेश आमच्याकडे बघून हसत होता टेन्शन पार गेले होते,आता थोड्यावेळाने हा नाचतो की काय ,असे आम्हाला वाटले ,नाच चालू होता, पण योगेश चा नसून निकिता तल्लींन  खुशीत नाचत होती, जिंकलो म्हणून नाही तर पुणे  तिने एन्जॉय ! केले होते, गम्मत म्हणजे आजू बाजूच्या बंगल्यातील तरुण  वयस्कर, मंडळी ही हा तिचा नाच गमतीने पहात होती मला मात्र हायसे वाटले कारण प्रकृतीच्या बारीक सारीक तक्रारी आज अजिबात माझ्याकडे तिच्या नव्हत्या.


खाली,तरुणमुलांचा मुलींचा कळलं चालला होता मोठं मोठ्याने ओरडत काई होते,शिट्या मारत होते, वेगवेगळ्या प्रकारचे फटाके वाजवत होते , इकडे आपल्या आनंदात पुणेकर सामील पाहून, योगेश खु श झाला होता आम्ही त्याला म्हणालो"तू पण जा खाली,!त्यावर  तो लाजल्या सारखा करत नाही म्हणाला, मात्र खाली चाललेला कल्ला तन्मयतेने पहात होता. तेव्हा निकिता म्हणाली,"ताई, पप्पा, आले असतेतर योगेश ला घेऊन स्वतःच खाली गेले असते"!त्यावर मी म्हणाले"आग, त्यांनी आपल्याला पण नले असते"!यावर आम्ही एकमताने,एकमेकांना टाळ्या दिल्या,आणि मला एकदम आठवलं,की पप्पा मम्मी फोन ची वाट पहात असणार."अरे बापरे"! असे स्वतःशीच बोलत मम्मीला फोन लावून आमची खुशाली detail मद्धे सांगितली,तेव्हा ते ही आनंदी झाले,मग मी ठेवला मग थोडया गप्पा मारून  उद्या 'पर्वतीवर'लौकर उठून जायचे व तेथूनच मुंबईला निघायचे ठरवून ,अंथरुणात शिरलो,योगेश ही दिवे घालून झोपी गेलो.



Friday, 28 June 2019

I said "PA"

    Like any other  child i was  also born. But every child is different,their language, their religion, race,their behavior in the society  with other community, their  beliefs

          So the child is, nourished differently brought up differently. When they come together learn toghether then they start adjusting each other understanding each other then there is  either relation or differences, if  relation then there is peace but if differences there may be fights.

But even then there can be adjustment if they are socially tolerant .  I was born in a family of  a professional carpenter although I belonged to the so called "UPPER CASTE" SOMVANSHI KSHATRIYA PATHARE, my dad  was a proficient carpenter working in  navel dockyard under the Royal British Navy.

In addition, to that  he also took up  work privately , to earn more money. Every thing was going normally, till the time  a Parsi doctor where my dad had gone for treatment diagnosed my father at final stage of t b (tuberculosis) then, after six month's he died leaving behind me 10 months old, my grandmother  above fifty years, my mother above thirty years and two sisters and brother all school going .
.
          My father died young. He was tall, smart  ambitious and a highly religious man. At the age of about 38 years he was always  busy with his work, not  fond of talking much, loving his family,taking me in  his arms wrapped in a godadi or a small blanket  specially stitched  for infants , to the nearby  Shiv temple known as  kashivishweshwar.  He contunued this  practice  till I became 3 months old. After that , he became severely ill with tuberculosis.  


   Thereafter my grandmother  took care of me. .My elder sister studied upto nineth standard and there after took up a job in a private medicine  company.Also my elder brother, sold news papers door to door everyday , also sold campor, incense sticks, ubtan (a herbal powder )   during festivals  like  Ganpati, Diwali , to make ends meet.



My family use to make ubtan , a herbal powder which Hindus apply it on early morning of  Diwali day , the ritual is known as ABHYANG sanan . My brother also used to make  kandhils or lanterns using beautiful colorful papers and bamboo sticks . Those days there was a competition amongst boys for making the best kandhils and girls for making the best diwali faral.

After the exams the  girls use to get involved in making faral or sweets such as Chakali, shankarpali, karanji , rava ladoo , besan ladoo etc. My whole family except me and my sister kumudidni were involved in working hard to make ends meet.

But as they say every cloud has a silver lining, there was Mhatre Anna saheb , a rich , industrialist and my grand mothers distant relative. He was helping us financially.

Mhatre annasaheb's real name was Narhari Krishna Mhatre. He was the owner of Mhatre pen industry, which  made the famous "plato" pen at that time.My Grand mother was annasaheb's maternal uncle's wife , so she was addressed as Mami by him.So, he was my father's mame bhau or maternal cousin.

When my father was on the death bed , anna saheb came to see him and holding my father's hand in his hand promised him to take care of our family. My father was relieved and had a smile on his face . After, few days my father left for heavenly abode. As promised, annasaheb came to meet us and had a discussion with my grandmother and my mother's father .  My mother on whose lap , I was sitting was sitting in the next room alongwith  my other siblings. He handed over some money to my grand mother.

He had also given 50 rupees to my father when he had come to visit him, after the death of my father he asked my grand mother to come to his house every month and to take a particular sum of amount , every month. He would also give some additional amount on festivals like Ganpati, Diwali etc.

Sometimes , he used to ask his driver to  drop us to our house in huge luxury car  when we used to go to collect our money. I used to feel amazed and used to enjoy the ride all the distance was approximately of 5 to 10 minutes from Shivaji Park to Mahim .



My grand mother or aaji, was mentally  strong , her life was full of struggles right from the time she was born, her husband, my grandfather, janardan, died in plague epidemic,when my father was an infant , he was left to care in her young arms. She started work hard, she had no home and therefore
She had take up shelter in annasaheb 's house.When my father grew up and became expert  carpenter he came to Mumbai. He stayed in rented room in GIrgaon's  popat wadi .

He then  brought my aaji to his room and   married  my mother .After that ,  he shifted to mahim mumbai and took up a job  in the royal naval dockyard .



He also took up independent work and had   3 to carpenters  under him. They worked on his direction  and instruction. Their attendance and salary were properly maintained in the  register.His staff was very happy to work with him. 

He had  3 children, 1 son ,2 daughters he build his own house on the land he purchased in his native place Alibag. Now he  was almost  settled, as a gentle man he was respected every were when he learnt that his wife was pregnant for foUrth time , he was very happy ,every body were happy to well come the  new baby.


Now, my father was  finally happy and content with life,after suffering a lot of hardships.He was a firm believer in God.  He always thanked god  and  visited temples worshiped, did fastS , during chaturmas  ie four holy months that starts from 'ashadi ekadashi the day  Varkaris reach in Pandharpur  in Maharashtra. The lord Vithoba yatra ie fair starts,when all vithoba devotees come to Pandharpur called " wari" a group devoted bring 'palkhi' of different saints like Dnyaneshwar ,Tukaram,Nivrutti' etc.


From  'ashad ekadashi the  holy months starts and ends on  kartik "ekadashi", during this 'chatur mass'  holy four months ,so many festivals starts  right  from 'rakhi pornima to bhaubij'  both related to the bnds between  brothers and sisters.



In between them big festival like ' lord shree krishna janmashtami,,dahi kala , ganesh chaturthi , navratri ,dasara and diwali. During all this month's my father was busy with fasts ,abhishek, reading holy books 'granthas,'like kadhich and,Bhaagwat puran etc.
During festival he wore 'pitamber'made from 'reshim'ie  silk. He had 'sacred ' thread called as janava ,on his body. His body had a built  as he was  doing a carpenter job. My grand mother  and my mother too wore pure reshim (silk) sarees , while cooking ,during that time they all maintained strict 'sowale',very strictly, no one was allowed  to touch them or  interfere.


During, chaturmaas, particularly, the month of 'shravan'. My family was  purely 'vegetarian' no mutton or chickenor even fish not even a egg  was allowed. Similarly ,no onion , garlic,  brinjal were allowed in the  food. All this was strictly observed for the entire sharavan month. Not  even a mention was allowed.


Once the food or naivaidya was  offered to Lord Ganesh during the Ganesh festival in my house all sat to consume prasad on a   a flat wooden table, called paat. The  head of  the family was allowed to eat the 'navaidya" . While  other ate the prasad on the banana leaf siting next to him.
The food served to everybody was same. Before eating everyone washed their hands and first prayed to lord  Ganapti and then sat to consume the food. No one was allowed to leave any remains in the plate (banana leaf) . My grand father was a good cook so was my mother. They both mad tasty food. They also made various items during the fasting period like Sabudana Vada, Vari rice , a particular type of rice which was available during  the month of shravan. This variety of rice was allowed to eat during the fasts. They also consumed fruits like apples, bananas etc, that time they were fresh and without the effect of pesticides. I  used to eat them without washing also sometimes. My grand mother  was fond of playing cards.

. There were few cinema theatres, the cinema had just became 'talky' .Earlier , it was a period of silent movies.During the shoots , a small passsage was created where the artists who played instruments like tabla, dholki etc could sit, so that it becomes easy to record while the shooting was on.


 My father 'appa'was fond of movies.He had seen both silent movies and now talky movies as well. The actors had now started speaking, they sang songs, said huge dialogues , danced , fought wars, rescued the heroines from the clutches of the villians and in the end both  the hero and the heroine lived happily ever after.
The audience clapped and whistled on the heroes victory and came out  of the theatre
happy, singing song of the movie, they watched Whenever, aapa saw such movie which he
 enjoyed, he immediately saw the  next show of the same movie.

Appa's other interest was learning 'English'language. H e wanted to lear to convere, write and speak in fluent Englsh. But his shy nature prevented hi from attaending any classes at that time.So he bought a book by the name " My English Teacher " which taught English using the Marathi language. It was a self study book. Since , he was sincere by nature and  he wholeheartedly read and learnt the techniques of English speaking taught in that book.He learned ALPHABETS Ato Z and also numbers. Whenever my mother used to watch him with fond eyes , he being shy used to close the book and go out of the house for walk.


His children also  liked him learning,but never appreciated openly, thinking that he may not like it. because in those the relation between father and children were not free, but  was  a strict .



Appa decided to shift our residence from Mahim's Bageshwar bhuvan as my mother and grandmother were irritated due to shortage of water ,  as our family  was staying on forth floor of the building wher e water reached late and less my mother ,grand mother ,my elder  sister had to come down to fill water in to utensils, and carry them forth floor.So aapa decided  to shift to  the nearby building . where a rooms on the ground floor were available.  So, he selected one such  room on ground floor in one such buiding.


It had  'chouks ' where taps for  municipal water, ample of place for  washing clothes, cleaning utensils ,which were used for cooking food,plates  used lunch and dinner etc was available.



 Tenants took  water from taps and  filled water in to   pots and utensils of copper, brass.
Appa immediately gave rupees five  to the 'bhayya' who was looking after building and booked the room.


He handed key to aapa. Soon appa shifted his family to ameen manzil room no 15 ground floor, lady jamshedji road,there was a  common bathroom.It was exact opposite  to our Room with water tap since now they were on ground floor, they could go out.,for marketing etc.APPA was a loving father to all his children.



        Those were the  days of British rule,from 1 st January 1818 the British started ruling India and the Maratha empire came to  an end.





The last peshwa shrimant bajirao the 2nd had to vacate shaniwar wada, for bithoor, where he was to rule as per orders of british east india company.,till 31st December 1817,the east india tried hard  to over throw 'maratha rule many war happened but british could not succeed. On 31st December 1817 they had declared war shrimant bajirao the second accepted the challenge,the british were always defeated  , the Marathas came out to fight, but Britishers did not turn up this surprising which was never expected, otherwise british, run away before Marathas ,but bajiraos'forces searched them ,but.  they found no sign of their  precence on 'war field's therefore  they decided to return to shaniwar wada,they turned canons and  horses back.
             The enemy,had run away,they don't dare to face strong army of Marathas.The army was therefore very joyfull , they shouted slogans of victory," chatrapati shivaji maharaj ki jai!,har har mahadev. Chatrapati shahu maharajancha, vijay aso, shrimant bajirao peshvyancha vijay aso !"they all now returning happily

    Without any tension, and all of sudden, unexpectedly,when they were un caution they were attacked cowardly from back side, the maratha soldiers were otherwise smart enough  to face such attacks,but they were shocked, and confused, when they realised. That the attackers were not british but british,sponsored,  regiment of Indian origin ,the attackers ,attacked maratha soldiers as revenge  , but maratha army was not  mentally  prepared for this, attack from their  own people,and therefore could not, raised the arms against them they were rather convincing mood, wanted to console them, but attackers were in their avenge full mood and attacked Marathas fiercefully ,jealously, hatred, but, some maratha soldiers realised the british sponsoring,and reversed attack, and killed many attackers however, the British succeeded in there actual game of divide and rule here , first time,and second successive day  ie 1st January 1818.and chatrapati shivaji  maharaj ,own hindavi  swarajya came to an


 The jari pata ka  flag came down from Shaniwar wada  and British Union jack  was hoisted in its place. The  whole india, come under British rule making  Indian .an people slaves of British
Since then India came closed with western world,it s culture , progress, standard of living, their dress,industrial revolution had happened, machine were invented therefore manual work ,production was replaced, by machines the production was increased,doubled tripled in less time ,therefore human power needed less and less.

British government stopped village artisans , so the artisans became jobless,  but drastic changes happened all over India, the country was connected with railways, the port's  were built so that international and internal business through big ships steamers carrying tones of goods, food grains , machines can be carried.

Big cities , came in existence with big  roads, connecting all parts of the cities , the bombay city came in existence after connecting 7 islands.

 The Bombay city ie Mumbai had big roads,  buses ,trams both double decker ,single, taxies started carrying public from one plase to another place, where they desired.Other Local trains were also running.



Public  buildings were built,since all ports were in South mumbai, all offices government as well as private offices were located  over there. All industries , companies , factories, in mumbai ,or it s suburban area.


All youngsters ,other needy people from all part of nation rushed to cities like Calcutta, then Bombay. But much people came to Mumbai in search of jobs or small business.those have some skill ,they got jobs soon , my father, aapa like other people came to Mumbai for job ,he was  skilled carpenter  he joined other carpenters from
                              Our native place, who stayed together in a room in  a chawl. Also worked together, gradually every one got self job. And settled, under him 4,5 people worked happily ,all worked sincerely, they got their salaries regularly they respected my father he never fired the worker,in presence of others but taking him aside bright his mistake to his notice ,and warn him but never did his any loss. Aapla was expert in moulding work therefore building contracted  gave him the job stair cases windows, doors,he did railing work of stairs  very artistically. But he got job in royal navel dockyard.
                                                 He  did  his new job, sincerely but he also continued his private work since his colleagues were depended on that, they were yet not capable to work independently.

Appa used to fast,few days  in week . My family had non veg , on somedays in a week. In those days ,the entire family followed the rituals  even children  followed all rituals , rites from generation to generation  , whatever the caste they belonged to .



Religious atmosphere was every where every field , picture,plays , songs all devoted to god, goddess. The temples were full  with devotees.The Cows were first fed lunch which was also offered to god, then people had their lunch . Though it is followed ,today but compulsion is  not there.

  Appa wad very popular among his colleagues  and his cousins,whether they paternal or maternal,because of his  social behaviour a, though he has no real brother sister,he was only son of grand mother,but he has distance relatives  paternal brothers who loved him and not only that he was respected for devotion ,sincerity to work because of that he could settled in his life he himself gave jobs, trained needy men who came in his contact. He settled  in Mumbai and also purchased land in village in Alibag.  So he can stay peacefully, after retirement,but his all good behaviour, devotion worship social behaviour did not help to protect him but all his good done helped his children, his grand children.


     When I was child my elder sister, tai used to tell stories, she also gave information about our family's past, background. Because of her information , today I could write on this blog. One thing is  very important and emotional , that  she told me that   was that when I was  8 months old, I started speaking. .


 Tai started to introducing me  to my mother. , Grand mother, and asked me  to call them as aai , mothi aai, and I accordingly used to say aai as "aa," "m mla "when she carried me  to my father and call him aapa, i could say with much effort , ppa!, And this i still feel very important, because,my family members my siblings could.


Enjoy him live,talked , laughed , traveled had breakfast lunch,dinner ,during that child hood he would have fed them!, But I could not, not even little bit so atleast  I  called my father with much efforts "ppa" !.







 TO BE CONTD 

Wednesday, 3 April 2019

FANTASTIC World Theatre DAY

Prakash Gharat TATA SKY
On the occasion of  world theatre day ,I was invited by tata sky to the exclusive screeningof a play .' I  reached  'zee preview theater",andheri {w}at about 6_30pm and from7-25pm, l was sitting on a soft chair  in an  air conditioned theater  experiencing a new experiment of " tata sky theater in collaboration with 'zee entertainment.  which was televising a' play'  on the big screen of the theater for the first time.

This was a very unique experiment , I had ever  witnessed, , instead of acting every  time by the actors on different stages,the play was shot in camera once for all  and televised on screen. It saves time for producers, distributors ,actors actress. It also saves time and money on  transportation, sets ,make up  etc. Also replacement of good actors/ actresses can be avoided due to unavoidable circumstances. In my opinion it is good idea.

  Watching the screening of the  play " The Big FAT city life " directed by Mahesh Dattani was a mesmerizing experience.  The play contained all the elements like drama ,shock, turning points  and surprises
  The laughther received was  not because of the  comedy scenes or  dialogue  but  because of the selfish attitude of the characters.

       The story of the play just  as under.....

A couple  (Murli and Niharika) is staying in a studio apartment in a tower in lokhandwala andheri {w} on the  18 floor. The flat is purchased on bank loan but for last  6 months the couple is not able to pay the emi ... 

As Murli has  lost his job due to demonetization and Trump factor .He is being therefore threatened by the bank recovery agents  often, he is therefore very much afraid  of them.

Due to which he gets anxiety attacks and suffers  from  skin allergy and  develops itching  whenever  he gets panicked. although he is wife is working but her earnings are spent on the livelihood and cannot  pay the bank dues.

So, the couple invites Murli's friend a Gujarati Banker Shailesh who he meets after long time though FACEBOOK. Shailesh is Murlis ex IITian friend. The Gujarati banker has recently become the managing director of a bank in Mumbai  immediately after demonetization, which is started by a Surat based diamond merchant to transfer his black money . So, Shailesh has left his previous job and is now working in his own bank with the partnership from the Surat based diamond merchant


 Since he is invited he comes there and discusses the problem with the couple and assurse them help.
By transferring Murli's loan to Shailesh's new bank...

While the  talks are going on Mrs Lolita Jagtiani,  an actress  enters  the flat holding two bottles  of wine, she is staying in a pent house in the same tower on top floor. She is also a friend of the couple  Shailesh immediately recognises her as Yamini from saas bani sapheran..serial. He is  very much impressed on listening that she is a close friend of the couple.They both  soon become closer and even take 'selfie'  Meanwhile, Niharika's sister enters the flat disturbed and irritated on her boyfriend. Bhateri or Anu is a struggling actress who is staying with the couple.Lolita and Shailesh both are irrtiated looking at her and get disturbed and go in the balcony. Niharika requests her to leave . But Shailesh asks her to click his and lolitas pictures. .They both even  hug each other and take snaps .


But soon Lolita aka lolly leaves  the flat , no sooner Lolita goes out  the door bell rings, ,a drunk man enters almost falling on  shailesh and Murli , they some how control him and take him to the bedroom  and put him on the bed when Shailesh finds out that he is the husband of Lolly .


 Some time after  he tries to sit in the bed , seeing his efforts murli and shailesh run to. Help him but the drunk neighbor vomits  on his clothes and the bad smell of vomit spreads.. Niharika cannot  tolerate,therefore they remove his cloths except his  under wear and puts them for a wash in the  washin   machine.

  The door bell  rings again and and after opening the door a young lover and anu (bhateri) enter quarreling with each other.  The young lover Punnu has become desperate  and annu has broken  his heart,he straightway walks towards anniu{ bhateri and hugs and begs her to  speak to him but anu insists on a break up.

When , he becomes sure of her love is converted in hate rad for him ,he decides to take back his gifts given  to her during their Romance, so he enters the bedroom,in the mean while the drunk man goes to  attached bathroom to urinate but while the lover is collecting his gift holding a heart shaped pillow.

 The drunk man comes out and seeing the lover holding the heart shaped pillow in his hands, the drunk man snatches the pillow, from the lover and slips on the bed taking the cushion  .Due to this   the lover  boy becomes desperately angry and he presses another pillow on drunk man's face   continually  with pressure  when the others   see this happening they immediately enter the bed room  but by that time the drunk man is dead. Hear the first murder happens and  the drama takes turning point.


But this act of murder,appears to be a heroic act  to his Juliet the haryani girl  ANU ,she comes forward  and hugs him and consoles the friend ,saying "you have done because of my love,no?"and promises him to save  from police action, but she knows well that murder has happened in front of murli and his wife,  and they are owner of the flat but badly in need of money, to shut these mouth, she offers to help them by transferring lakhs of ruppes they needed in their bank account immediately they happily agree to this deal,but the Gujarati Shailesh , demands a higher amount and objects the deal, after a huge  argument with him,and black mailing he  agrees to settle to reduce  the bribe amount  so they decid to throw the body of the  dead man  but after some time the wife.  Of the drunk man enters and she enquires about  her dead husband 's clothes


 Why  his clothes only,doesn't she  want ti know her husband's whearabouts ,is she is not shocked,?Or there  is something going on with her also.

Her calls her on phone worriedly on and often
Who. Comes from hari yana does the couple. Gets money transfered in their account ,do policemen arrest?.
Better you watch , what happened at the end on "
"On tata sky theater,and get stunned shocked, mesmerized,better watch on the  t v screen of theater.

The BIG Fat City Life
The BIG Fat City Life

Friday, 11 January 2019

अभिव्यक्ती स्वातंत्र्य!

मला एक सवाई आहे ती वि चॅनल वर वेग वेगळ्या विषयावर चर्चा पहाणे ऐकण्याची  कल पण मी अशीच चर्चा पहात होतो विषय होता अभिव्यक्ती स्वातंत्र्य "निमीत्त होते
सुप्रसिद्ध लेखिका श्रीमती सेहेगल यांना दिलेले साहीत्य संमेलनाच्या उदघाटन याचे आमंत्रण नन्तर मागे घेणे हा प्रकार अपमान  स्पद आहेच व निषिद्ध  आहे कुठून तरी दडपण आल्याने हा निषिध्द प्रकार झाला त्यामुळे समाजात तीव्र प्रतिक्रिया झाली आणि म्हणून यावर चर्चा  होणे स्वाभाविक होती या चर्चेत सुप्रसिद्ध लेखक पत्रकार  कवियत्री असतात त्यामुळे त्यांचा चर्चा   

ऐकण्याचा आनंद असतो आपल्या ज्ञानात भरच पडते

त्यातले एक पत्रकार हे अधून मधून  चर्चेत भाग घेतंच असल्याने परिचित होते दुसरे जाणकार महोदय  हॉटेले परिचित नव्हते याचा खेद वाटतो तर सांगायचे हे की तेदोघेही बोलत  सांगत विचार मांडत होते ते ऐकणं समजत होते व पटत ही होते ते ऐकत रहावे असेही वाटत होते
चॅनल चे संपादक निवेदक त्यानी सम्मेलनावर कसा बहिष्कार टाकला नुयॉर्क मद्धे मोबाईल वर तरुण मंडळी मोठी माणसे कसे जास्त बोलत वगैरे चॅट करीत नाहीत आणि आपल्या देशातील तरुण कसे मोबाइलला चिकटले असतात त्यांना कसे लक्झरी जीवन जगायला पाहिजे असते याचीच टिप्पणी करत होते ( एरवी ही मंडळी ऐकण्या सारखे बोलत असतात इथल्या तरुणांना नोकऱ्या नाहीत  ते इंटरनेट द्वारे कामे करीत असतात हइ ते विसरले की काय?) अशी  चर्चा सम्प
ता सम्पता  ज्या महिला चर्चेत होत्या  त्या पैकी एक महिला यांनी एक रायी एवढे उदाहरण (त्याच्यात भाषेत बोलायचे तर)दिले की त्यांनी एक ८वि तल्या विद्यार्थ्याला विचारले की स्वातंत्र्य म्हणजे काय?त्याने काही अपेक्षित उत्तर दिले नसणार कसे देणार एकतर उच्चभ्रू घरातला हवा अथवा असा प्रश्नाचे उत्तर ची तयारी शिक्षकानी करून घ्यायला हवी होती मग त्याने पाठ करून दिले असते दुसऱ्या ज्या कवियत्री होत्या त्यांनी  कार्यक्रमाच्या समारोप साठी कविता  केली होती ती त्यांनी ती म्हटली त्यात व्यथा संताप आणि पुढे आशावाद दिसला पण अश्या कवितयेत आमच्या सारख्यान सामान्य बुद्धी असणार्यांना कळेल अश्या सोप्या भाषेत का असू नये?ऐकताना मेंदूवर केवढा ताण पंढतो! तरी बर त्यात ग्राईप वॉटर होत त्या मूळे  कानाला कळले(फालतू जोक)े अर्थात ही सर्व महान मंडळी होती अति सामान्य माझ्या सरख्यानी त्याना शहाणं पणा शिकवू नये तेव्हा लहान तोंडी मोठा घास घेतल्या  बद्दल क्षमा असावी.

Mazhya Kahi Recipes

Namaskar, Mee Prakash Harishchandra Gharat...punha aaplya bhetila. Aata kahi recipes paha...majhya bayko Ani Mee rac...

Labels